"The reason I wrote my books in the first place was to preserve the stories of my childhood for today's children, to help them to understand how much America had changed during my lifetime..." Laura Ingalls Wilder (1867 - 1957)

Monday, January 11, 2010

අහිමි වූ පෙම්වතී...

 
           මුලින්ම කියන්න ඕනෙ මෙක මගේ පෞද්ගලික අත්දැකීමක් නම් නෙමෙයි. මේක ලියවුනේ මට මතක විදියට class එකක ඉන්න ගමන් අතේ තිබුන පොඩි hand bill එකක. මේක කවියක්ද නිසඳැසක්ද එහෙමත් නැත්නම් නිකන්ම නිකන් ලියුමක්ද කියලා මම දන්නේ නෑ. මේක මොන හේතුවකට ලිව්වද කියලත් මම දන්නෙ නෑ. ඔයාලම කියවලා බලන්නකෝ...


යා මාව මේ ලෝකෙ තනි කරලා අතරමං කරලා ගියාට, මගේ හිතේ ඔයා ගැන තරහක් නෑ. ඔයාට වෛර කරන්න තියා එහෙම හිතන්නවත් මට බෑ.
ඔයා මාව ඇඬෙව්වත් මට මොන තරම් රිද්දුවත්, මං විඳපු ඒ හැම දුකක්ම හැම වේදනාවක්ම ඔයාටත් ලබා දෙන්න කියලා මං දෙවියන්ට කියන්නෙ නෑ. ඔයාට මේ තරම් ආදරේ කරපු, ආදරේ පිරිලා තිබුන හිතකින් මං කොහොමද එහෙම කරන්නේ.. මගේ ජීවිතේටත් වඩා ආදරේ කරපු ඔයාට මං කොහොමද වෛර කරන්නෙ, මගෙ හිත එච්චර දරුණු නෑ.


දා මං දෙවියන්ගෙන් ඉල්ලුවෙ ඔයාට කවදාවත් දුකක් වෙන්න එපා කියලා, හැමදාම සතුටින් තියන්න කියලා. අදත් මම දෙවියන්ගෙන් ඉල්ලන්නෙ ඔයා මට දීපු මේ දුක වේදනාව ඔයාට නම් කවදාවත්ම ලැබෙන්න එපා කියලා.
එදා අපි කොච්චර සතුටින්ද හිටියේ.. ලස්සන ලස්සන තැන්වල ඇවිදින්න ගිය හැටි, අපි කතා කරපු දේවල්, අපේ අනාගතේ ගැන ඔයා කියපු දේවල්.. මෙච්චර ඉක්මනට ඔයාට අමතක වුනේ කොහොමද කියලා මට හිතාගන්නවත් බෑ. මගේ හිතේ නම් ඒවා සදාකාලික මතකයන් විදියට රැඳිලා තියේවි, පුර හඳ නැතුව පාළුවට ගිය මගේ හිත් අහසෙ තරු රටා අතර සුදු පාටට දිළිසෙන 'සීරියස්' තාරකාව වගේ ඒ මතකයන් බැබළේවි.


දරේ කියන්නේ කවදාවත් වෙනස් වෙන විනාශවෙන දෙයක් නෙමෙයි, ආදරේ සදාකාලිකයි. මං ඔයාට දීපු ආදරෙත් එහෙමමයි. ඔයාව මට ලබාගන්න බැරි උනාට , ඔයා මගේ අහිංසක හිත බිඳලා දැම්මට මගේ ආදරේ වෙනසක් නෑ, ඒක අයිති ඔයාටයි.. ඔයාට විතරමයි.යාළුවො මට හිනාවෙනවා.. "එක මාළුවද බන් මූදෙ ඉන්නේ?" උන් හැමෝම කිව්වෙ එහෙමයි. ඒත් මගේ හිත ගත්ත මාළුවා නැතුව වෙන මාළු කොච්චර හිටියත් මට වැඩක් නෑ.
ආදරේ සුන්දරයි.. කව්දෝ පණ්ඩිතයෙක් එහෙම කියලා තිබුනා මට මතකයි. මාත් ඒ කාලෙ හැමෝටම කිව්වෙ එහෙම තමයි. ඒකෙ ඇත්තකුත් නතුවාම නෙවෙයි, ඒත් 'ආදරේ සුන්දර වරදක්' කියන එක ඊට වඩා කොච්චර ගැලපෙනවද කියලා මට දැන් තේරෙනවා.


මේ ආත්මෙදි ඔයාව මට හිමි නැතුව ඇති, ඒත් තව ආත්ම හතකදිවත් මගෙ හිතේ ඔයාට දීපු තැන වෙන කෙනෙකුට ඉඩ නෑ. වෙන කාටවත් එතෙන්ට එන්නත් බෑ. ඒ තැන අයිති ඔයාට විතරයි.
මේ ආත්මෙදි ඔයාගෙ හිමිකාරයා වෙන කෙනෙක් වෙන්න ඇති, ඒ කවුද කියලා මම දන්න නෑ. මම ඒක හොයන්නෙත් නෑ.


වුනාට ඊළඟ ආත්මෙදි නම් එයාට ලං වෙන්නවත් බෑ. මං ඔයාගෙ මතක හිතේ පුරවගෙන, මේ දුක හිතේ තදකරගෙන මේ ආත්මෙ ගෙවාගන්නම්.. හැබැයි ඊළඟ ආත්මේ.....

ඒ ආත්මෙදි නම් ඔයා මගේ... මගේ විතරමයි........


(30/04/2002)

6 ප්‍රතිචාර:

Dinesha Dilhani Piyasena said...

This is exactly like, whats on my mind!!

නිශාචරයා Nishacharaya said...

@ Dinesha,
Then why don't you write about that? Thanx anyway... Welcome to සිහින අඩවිය..

Dinesha Dilhani Piyasena said...

i dnt relevent this whole story,but begin with"Adare sundarai" sentence up to the end,u have written every single thought what alwayz come up my mind,...

~ChAnDiKa~ said...

ආදරය නිසා උරැම වෙන විරහව දන්නේ ඒක විඳපු හදවත් විතරයි....

හා පැටික්කි (MS) said...

hmmmmmmmmmmmm ඉතින් අයියා.........

Unknown said...

@ ChAnDiKa,
ඇත්ත මචන්...

@ හා පැටික්කි (MS),
"ඉතින් ඊට පස්සේ ප්‍රාර්ථනා වැස්සේ
කුරුළු පියාපත් හිස මැවුනා සේ
ගියෙමු පියාඹා දුර ආකාසේ..."
:)

Post a Comment

යන ගමන් පුංචියට හරි අඩි සළකුණක් තියලම යන්න... මේ ගමනේ කොහේදි හරි, කවදා හරි අපි ආයෙත් හමුවේවි. එදාට ආපහු හැරිලා බලද්දි ඒ පුංචි සළකුණ ලොකු මතක සටහනක් වෙලා තියෙන්නත් බැරි නෑ....